al Bronce Atlánticu
De magar el IV
mileniu B.P. y fasta l'apaición de la cultura castreña, Asturies
conoz una riestra de rellumantes cultures: dende'l Neolíticu
avanzáu de los constructores de megalitos qu´arramaráse per
tol territoriu nos llugares topográficamente dominantes sobre la
complexa rede de valles, lo que ye a probar la esistencia de práctiques
agrícoles (nos fondos abiertos y bien comunicaos de los valles), de
pastoréu (nes tierres altes) y de cueya; estes innovaciones bilten cola
apaición d'una importantísima actividá minera haza'l II
mileniu, alredor de los dos principales y abondosos recursos qu'ufre'l
subsuelu: l'oru y el cobre, qu'apaecen pola primer vegada xustamente nos
megalitos. La orixinalidá de les sos producciones caltiense a lo llargo
de tola Edá del Bronce, con una constante adaptación a les
influyencies llegaes del mundu continental ya integraes nun evidente sistema de
rellaciones atlántiques ente la Península Ibérica,
Bretaña y les Islles Britániques, favorecíes pola bayura
aurífera y cuprífera d'Asturies, como amuesen les mines del Aramo
(Riosa) o del Milagru (Onís),l'oru irlandés y l'estañu de
Cornualles, Bretaña y Galicia.
Ello afitaría la esistencia d'unos xeneralizaos tráficos
marítimos nel Bronce Atlánticu (haza'l 1.000 B.P.) al
traviés de les filiaciones estilístiques de materiales
metálicos afayaos en tol cuadrante norocidental peninsular casu de
pieces como los dos discos aúreos con decoraciones concéntriques
vinientes del occidente d'Asturies, con circulaciones per tola fachada
oceánica ente'l sur de la Península Ibérica y
Bretaña, con permanentes intercambios de técniques de
fabricación y modelos d'obxetos nunes práctiques comerciales nes
qú'Asturies tendría una posición estratéxica.
